"This Notes for You"-perioden til Neil Young er ein interessant periode der han turnerte med full blåserekke. Dessverre gav han ikkje ut dei to beste låtane frå den perioden. "Ordinary People" som er ein av dei låtane kom ut på "Chrome Dreams II", men det var først 20 år etter den blei skrevet. Og "Bad News" har aldri blitt gitt ut offisielt. Heldigvis finnes det liveopptak av desse to låtane.
"Popplagið" er siste låt på "()" og det er ein av mine største Sigur Rós-favoritter. Den begynner rolig før intensiteten og lydnivået stig og stig. Eg har valgt å bruke liveversjonen frå "Inni" då dette er ein låt som fungerer fantastisk live.
"Accelerator" viser ei anna side av Primal Scream. Det er låt to på "Xterminator" som er skitten tøff og veldig bra. Her har dei fått hjelp av Kevin Shields som speler gitar og tar seg av miksinga. Gitaren er så støyande at den går over i feedback med ein einaste gang.
"MBV Arkestra (If They Move Kill 'Em)" er ein remix av Kevin Shields av "If The Move Kill 'Em" frå den forrige Primal Scream plata "Vanishing Point". Støyande, mørk og veldig veldig bra.
Primal Scream er eit band med mange ansikt. Alt frå støyande tecnomonster til Rolling Stones-kopier. Ein av dei minst kjente ansikta er når dei henter fram blåsare og er på sitt mest soul-aktige. Dei er fortsatt ganske påvirka av Stones i den modusen, men så lenge låtane er bra fungerer det som berre det.
"I'm Losing More Then I'll Ever Have" er det første eksempelet på denne versjonen av Primal Scream og det er ein herlig låt. Det fekk låten remiksa til Screamadelica og den er knapt som ein kjenner igjen låten då den fekk tittelen "Loaded" og blei ein hit.
"Just Like Honey" er den beste The Jesus & Mary Chain-låta og den dukker opp på fantastisk vis i Lost in Translation. Den begynner med trommeintroen til "Be My Baby" spelt av Bobby Gillespie som seinare starta Primal Scream før den fantastiske fuzzgitaren dukker opp.
"Cocteau Twins" kom ut av post-punken og dei viste på mange måter veien videre til Shoegaze som dukka opp 5 år seinare. "Ivo" er åpningssporet på min "Treasure" som er min Cocteau Twins-favoritt. Låten er kalt opp etter Ivo Watts-Russell som start plateselskapet deira 4AD.
Howard Devoto gav seg i Buzzcocks etter ein EP og starta så Magazine. Magazine sin mest kjende låt er nok "Shot By Both Sides" som blei skrevet i samarbeid med Pete Shelley frå Buzzcocks.
Gang of Four er eit legendarisk britisk post-punkband og debuten "Entertainment" er ei fantastisk plate. "Damaged Goods" er ein av dei mest catchye låtane på den plata og ein kan føle energien i musikken.
"Day of the Lords" er Joy Division på sitt tyngste. Det er ein fantastisk låt med ein herlig syntetisk synth på refrenget. 16 Horsepower har gjort ein fantastisk cover av den låten som også må høyrast.
Då er det på tide med ein av rockens aller største klassikere. "Marquee Moon" er tittelsporet på Television si første plate og ein fantastisk låt med gitarsoloer som bygger seg opp inn i evigheten.
"The Glourious Land" er min favoritt på "Let England Shake" som kanskje var 2011s beste album. Fantastisk melodi og detaljen med trompeten som dukker opp på dei merkeligste tidspunkt fungerer fantastisk
"Shine a Light" er Cosmic American Music slik som Rolling Stones såg det. Det er soul, gospel og rock i skjønn forening med ein fantastisk melodi i bunn.
Det blir ein støyande start på veka med Les Rallizes Denudes som er eit japansk band som eksisterte på 70-talet og laga støyande rock med masse lange gitarsoloer. "Night of the Assassins" er kroneksempelet på kva dei dreiv på med.
Wooden Shjips er eit amerikansk band som blander Suicide, NEU! og Les Rallizes Dénudés. Det vil seie at det repeterende dronete rock med masse støyande sologitar.
Siden det er 8. mars og kvinnedagen i dag er det naturlig at kvinner står for dagens låt. Sleater-Kinney består kun av kvinner og var kanskje det beste bandet uansett kjønn mellom 1995 og 2005. "Dig Me Out" er første låt og tittelsporet på den første Sleater-Kinney-plata Janet Weiss spelte trommer på og det er ein kanonlåt.
Hawkwind er eit legendarisk psykedelisk rockeband og 70-talsplatene deira har mykje bra låter. "Lord of Light" er ein av dei. Bardo Pond har og gjort ein fantastisk versjon av den låta.
"Nettenes prinsesse" er ein låt som kom på Undertakers Circus si plate "Ragnarock" i 1973. 25 år seinare kom samme låt ut som "Long Distance Man" på BigBang sin "Electric Psalmbook". Der hadde Øystein Greni satt ny tekst til låten som hans far hadde skrevet. Uansett er det ein bra låt, og den fungerer godt i begge versjoner.
Eg har sansen for Lissie, og "When I'm Alone" er fantastisk radiovenlig powerpop. Versjonen ho gjorde med BigBang for VGlista-showet er faktisk betre enn plateversjonen.
We har ikkje gitt ut noko på 5 år og det ser vel egentlig ut som dei har tatt seg ein pause på ubestemt tid. Det er drøyt 10 år siden dei gav ut "Dinosauric Futurobic" og "Carefree" frå den plata er ein tung rocka versjon av Mötörhead som passer perfekt til ein kald øl.
