"Broder Daniel Forever" er på mange måter den perfekte plata for desperate tenåringer. Lydbildet er massivt og overstyrt og samtstundes er det tekster ein kan kjenne seg igjen i og koringer som ein kan gaule med på med ein einaste gang. Åpningslåten "I'll be Gone" er den perfekte start der alt som er bra med plata kjem fram. Soundet kan minne mykje om Jesus and Mary Chain si "Psychocandy" med skarpe fuzza gitarer, men her ligg følelsane langt utenpå kroppen og alt er hyperintenst. I tillegg er det eit voldsomt driv på låtane og desperasjonen kjem tydelig fram i både musikk og tekster. Låtane er i tillegg fantastiske og det heile blir ei fantastisk plate som står igjen som ei klassisk rockeplate.
"Soup" av Blind Melon er eit av 90-talets gløymde mesterverk. Etter førsteplata med hitten "No Rain" tok bandet ein mørkare vending og "Soup" er resultatet. Plata er spelt inn i New Orleans og ein kan tydeleg høyre voodooen i musikken. Musikalsk er plata både her og der med enkelte låter i 70-tals hard rock/psykedelia-landskap og enkelte andre med countrypreg. Dei har til og med fått plass til ein cellosolo.
Plata fekk aldri heilt den oppmerksomheten den fortjente av fleire grunner. Først og fremst at vokalist Shannon Hoon døde eit par månader etter plata kom ut og at det ikkje er nokre hitlåter på plata.
Wolves in the Throne Room er kanskje det beste amerikanske svartmetallbandet og dei har gitt ut ei rekke bra plater. Likevel er det alltid same plata eg sett på når eg vil høyre på WITTR. 'Two Hunters' er deira andre plate og den absolutt beste i følge mine øyre. Plata består av 3 lange spor og eit kort eit på knappe 6 minutt. Vinylversjonen har eit ekstra spor og ein lenger versjon av av "Cleansing". Høgdepunkta på plata er "Behold the Vastness and Sorrow" og "I Will Lay Down My Bones Among the Rocks and Roots". Det er dei to lengste spora på plata og der WITTR sin atmosferiske svartmetall virkelig står fram. Musikken er trist og bekmørk, men ein kan heile tida skimte eit lys langt i det fjerne som gjer at ein kan la seg fange av musikken.
Horseback har blitt eit av mine favorittband i løpet av dei siste åra. Musikken er ein psykedelisk blanding av Black Metal og Americana med ein god porsjon Droning slengt inn i miksen. Horseback er egentlig Jenks Miller, men har i etterkvart fått fleire medlemmer.
Debutten "Impale Golden Horn" kom i 2007 og er Horseback på sitt mest dronete. Plata er Jenks Miller sitt forsøk på å få bukt med tvangstankane sine. Om han lyktes er eit anna spørsmål, men plata er i alle fall meditativ og ein flyt avgårde i ein psykedelisk rus som er heilt fantastisk. Plata er gitt ut på vinyl av Three Lobed Recordings og på cd av Relapse Records i lag med "Forbidden Planet".
Plate nummer to er "The Invisible Mountain" som er min personlige Horseback-favoritt. Det er ei fantastisk plate der dei tre første låtane er ein blanding av Krautrock, Americana og Black Metal. Fantastiske låter som ruller og går i eit perfekt tempo. Siste låten på plata er "Hatecloud Desolving into Nothing" som er ein 16 minutt lang drone som er ein perfekt avslutting på plata. Plate kom først ut på Utech Records før Relapse gav den ut på nytt i større opplag. Plata kom høgt opp i kampen om årets album til fleire kritikarar eg har sansen for, og det var slik eg oppdaga plata.
Etter "The Invisible Mountain" kom "Forbidden Planet" på kassett og det er Horseback som Black Metal-band. Den kom på cd på Relapse der cd1 er "Impale Golden Horn" og cd2 er "Forbidden Planet". Den samlingen har namnet "The Gorgon Tongue". Eg har ikkje heilt fått taket på "Forbidden Planet" enda, men eg antar at det berre er snakk om å bruke litt tid på den før den sit.
Den foreløpig siste plata til Horseback er "Half Blood" som kom ut i 2012. Den er på mange måter ein naturlig oppfølger til "The Invisible Mountain" då musikken er i same leia og oppbyggingen på plata er den same med låtane først før den avsluttes med ein lang drone. Låtane er litt meir varierte på "Half Blood" og drona er delt opp i 3 delar.
Min siste oppdagelse er Hiss Golden Messenger som har gitt ut 4 plater siden 2008. Dei er alle tilgjengelig på spotify med unntak av den siste "Haw" som kom ut i vår. "Haw" er den foreløpig beste Hiss Golden Messenger-plata, men dei andre heldt også høg standard.
Musikken er ein blanding av folk, country, soul og litt psykedelia. Hovedfokuset er låtane og vokalen til MC Taylor som og tar seg av låtskrivingen..Det andre medlemet er Scott Hirsch som speler masse instrument og tar seg av innspelingane. I tillegg frå dei hjelp av andre artister som William Tyler frå Lambchop som og har gitt ut eit par flotte soloplater.
"Country Hai East Cotton" er debuten og det er ein samling låter som viser litt av potensialet til Hiss Golden Messenger, men er egentlig ein litt uferdig versjon av bandet. Etter det kom "Bad Debt" som er ei solo akustisk plate og som virkelig sett fokus på låtane og stemma til MC Taylor. Ei nydelig dempa plate.
"Poor Moon" er på mange måter den første virkelige plata til Hiss Golden Messenger og er ei nydelig plate med høgdepunkt som "Jesus Shot Me in My Head". Her kjem alle dei ulike fasettane til Hiss Golden Messenger fram. "Haw" er meir av det same berre enda betre og enda meir intrikat og velprodusert.
